- Postacie te ukazują nam, że męczeństwo jest nie tylko nieodłącznie związane z wiarą, ale również z życiem karmelitańskim. Już od czasu powstania Zakonu w Ziemi Świętej, karmelici zawsze poszukiwali drogi zupełnego poświęcenia życia osobistego naszemu Panu, co w wielu przypadkach prowadziło do męczeństwa (…).
- Pragnę szczególnie podkreślić dwie charakterystyczne cechy świadectwa męczenników, które uważam za najważniejsze i szczególnie znaczące dla naszych czasów. Pierwszą taką cechą jest przebaczenie, jakie okazywali oni prześladowcom. Nie było w nich żadnego śladu nienawiści, urazy, werbalnej ani też fizycznej agresji w stosunku do tych, którzy mieli odebrać im życie. W świecie, który jest ciągle targany przez nienawiść i okrucieństwo, ich przykład jest bez wątpienia niezwykle cenny i ważny. Nie ma potrzeby, aby zastanawiać się nad długą listą przykładów zła i brutalności, które napotykamy wokół nas i które, będąc tak często nagłaśniane przez środki masowego przekazu, stają się dla nas praktycznie niezauważalne. Nie wolno nam- karmelitom XXI wieku stać się biernymi albo czynnymi wspólnikami opresji, brutalności czy też złośliwości; słowem, tego wszystkiego, co niszczy nasz świat.
Nasza Reguła, czerpiąc inspirację z księgi Dziejów Apostolskich, ukazuje nam wzór wspólnoty, która staje się znakiem i świadectwem przebaczenia. Wspólnota karmelitańska jest profetycznym znakiem pośród świata, który pokazuje, że jest możliwe przełamanie barier ideologicznych, rasowych, pokoleniowych i że jest możliwe prowadzenie swojego życia w komunii ze Zmartwychwstałym Chrystusem. Męczennicy, których pamiętamy i czcimy, wspięli się na ostatni mur, mur nienawiści i byli w stanie oddać swoje życie przebaczając tym, którzy mieli zadać im śmierć. Bez wątpienia perservantes in caritate (…). - Nie powinniśmy zapominać o tym, że chociaż męczeństwo naszych braci i sióstr wydarzyło się w szczególnych okolicznościach historycznych, z pewnością wykracza poza nie (…).
- Od najdawniejszych czasów w liturgii Kościoła, na których była sprawowana Eucharystia, budowane były na grobach męczenników. W wielu przypadkach bazyliki albo inne kościoły otrzymywały imię męczennika, nad którego grobem się wznosiły (…). Fakt ten wskazuje na niezwykle doniosły związek pomiędzy męczennikami a ofiarą Chrystusa. Śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa- misterium zbawienia- włącza nas i czyni nas jednym ludem, w jednym ciele, w jednej wspólnocie, w jednym świętym zgromadzeniu. Komunia i męczeństwo są w znaczący sposób połączone ze sobą, poprzez wyjątkową ofiarę Chrystusa (…).
- Męczennicy są w Kościele świadectwem oraz prawdziwie prorockim znakiem dla nas wszystkich. Ci karmelici którzy, jak mówi św. Paweł ukończyli już swój bieg (2 Tym 4, 6-8) pozostając wierni Ewangelii i Chrystusowi, zachęcają nas do gorliwszego życia ideałami karmelitańskimi. Oni pytają nas oraz zapraszają do składania świadectwa Chrystusowi w naszym kontekście kulturowym, przypominając, że tylko dobro może zwyciężać zło i że nie wolno nam zostać biernymi ani czynnymi wspólnikami zła. (…) Niech także my, karmelici XXI wieku (zakonnice, zakonnicy i świeccy) zachowamy tę czystość serca (puritas cordis, wielki skarb naszej tradycji duchowej) w obliczu zła: gwałtowności, niesprawiedliwości, hedonicznego samolubstwa, wszelkiego rodzaju nadużyć, niszczenia planety, rażących nierówności, pogardy dla ludzkiego życia (…).
- Zachęcają nas oni [męczennicy], aby czerpać nadzieję z dobra, odwagę z wiary i naszego karmelitańskiego powołania, aby żyć w zgodzie z nakazami Ewangelii, aby siać ziarna komunii i przebaczenia, aby wspaniałomyślnie oddać samych siebie służbie głoszenia Ewangelii i aby poznawać tajemnice karmelitańskiego charyzmatu (…).
2 lutego 2008 r.
